اینجا ،این روز ها ، بدون دقت به هیچ علائم نگارشی و لفظ قلم می نویسم . بنظرم فرقی نمیکنم فاصله ی سنی یا مکان هایی کاملا متفاوت یا حتی شکل و قیافه مهم این است که دلت برای یک نفر پر بکشد! برای آغوشش.بوسیدنش. .برای صدا زدن هایش . وقتی نباشد،تو تنها و تنها و افسرده میشوی . نمیدانم چرا امده ام اینجا و بعد این همه داستان مینویسم شاید چون میدانم کسی اینجا نیست. اما لذت بزرگ . و باورنکردنی است وقتی اسمت را صدا میزند.قدر این نعمت را بدانیم .
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت